Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
Aleksandra Pogorzelska (1955 – 2012)
We wtorek, 31 stycznia, w wieku zaledwie 57 lat zmarła przewodnicząca Zielonogórskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Dysleksji. Pełniła tę funkcję w latach 1995 – 2004.
Pracę zawodową zaczęła jako pracownik świetlicy. Po ukończeniu terapii pedagogicznej kontynuowała pracę jako pedagog terapeuta w Szkole Podstawowej nr 2 w Zielonej Górze, przekształconej później w Gimnazjum nr 1. To w nim z zapałem pomagała gimnazjalistom borykającym się z dysleksją. To w tej pracy znalazła swoje powołanie.
Ogromnie zaangażowana w pracę na rzecz dzieci i młodzieży z dysleksją wykorzystywała wszelkie formy docierania do ludzi – organizowała spotkania dla rodziców dzieci w wieku przedszkolnym, szkoliła nauczycieli i rodziców szkół podstawowych i gimnazjalnych, organizowała spotkania z lekarzami, psychologami, psychoterapeutami, pedagogami oraz pracownikami Uniwersytetu Zielonogórskiego. Współpracowała z wydawnictwem OPERON -
Przez kilka lat w każdy czwartek prowadziła konsultacje dla wszystkich potrzebujących wsparcia. Chciała być obecna na każdym dyżurze nawet wówczas, gdy pełnili je inni członkowie. Przecież nikt nie mógł się obejść bez pomocy …
Widząc dużą potrzebę ciągłego podnoszenia wiedzy społeczeństwa na temat przejawów i skutków dysleksji, uczestniczyła również w audycjach radiowych i publikowała artykuły w „Gazecie Lubuskiej” oraz w regionalnym wydaniu Gazety Wyborczej. Była wrogiem ignorancji w tym temacie. Rozumiała, że największą cenę płacą za nią dzieci i młodzież.
Jej wielkie zaangażowanie, troska, cierpliwość i systematyczna cicha praca oraz ogromna wiara w sens podejmowanych działań sprawiały, że zarażała nas wszystkich ideą bezinteresownej pracy dla innych. Słowa Janusza Korczaka „Mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi” często padały z jej ust.
W 2004 roku na V Walnym Zjeździe Delegatów PTD w Gdańsku została wyróżniona Bursztynową Różą i tytułem honorowego członka Polskiego Towarzystwa Dysleksji za zasługi dla stowarzyszenia.
Była kobietą o wielkim sercu i równie wielkim zapale do pracy. Pełna ciepła, dobroci i serdeczności promieniowała radością i obdzielała wszystkich pięknym uśmiechem. Ciągle zajęta, pracowała intensywnie, jakby się bała, że nie zdąży... Zapowiedź, że nadciąga choroba, była nieczytelna i pojawiła się późno, Ola była chora zaledwie 25 dni.
Wspomnienie o Aleksandrze Pogorzelskiej ukazało się w Biuletynie Dysleksja Nr 1(12).
