Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

Wspomnienie o Irenie Czajkowskiej

W maju 2008 roku odeszła od nas po długiej i ciężkiej chorobie osoba wyjątkowa. Wychowawca, metodyk terapii pedagogicznej, dydaktyk, autorka poczytnych podręczników metodycznych, terapeuta praktyk, społecznik działający w strukturach Polskiego Towarzystwa Dysleksji – Irena Czajkowska.

Była inicjatorką powołania w Warszawie Oddziału Terenowego nr 1 Polskiego Towarzystwa Dysleksji i wieloletnią jego przewodniczącą. Funkcję tę sprawowała do czasu, kiedy ciężka choroba uniemożliwiła Jej dalszą pracę. W drugiej kadencji działalności PTD była także wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego.

Z wykształcenia  pedagog ze specjalizacją przedmiotową język polski oraz specjalizacją kierunkową pedagogika społeczna, od początku swej pracy zawodowej zajmowała się problemem trudności w nauce czytania i pisania u dzieci z normą intelektualną. Pracowała z dziećmi w domu dziecka, jako nauczyciel wychowawca w szkole podstawowej i w poradni  wychowawczo-zawodowej. Uczyła rodziców i nauczycieli, jak postępować z dzieckiem mającym wybiórcze trudności w nauce czytania i pisania.

W swoim życiorysie zawodowym zamieszczonym w numerze 13 Biuletynu Polskiego Towarzystwa Dysleksji, wydanym przez Warszawski Oddział PTD Nr 1 w roku 1999 szczegółowo opisała „swą wielką, zawodową przygodę” –  przygodę z dysleksją, którą rozpoczęła w roku 1973 jako nauczyciel akademicki w Instytucie  Kształcenia Nauczycieli, a po jego przekształceniu – w Centrum Doskonalenia Nauczycieli. To dzięki Jej aktywności w każdym województwie powołano wojewódzkich metodyków terapii pedagogicznej, których zadaniem była organizacja pomocy dzieciom z trudnościami w uczeniu się. Była animatorką ogólnopolskich konferencji, podczas których szkoliła się kadra metodyków terapii pedagogicznej i nauczycieli terapeutów. Przez wiele lat prowadziła zajęcia dydaktyczne z metodyki zajęć korekcyjno-kompensacyjnych na kursach i studiach terapii pedagogicznej i logopedii. Przygoda z dysleksją trwała nawet po przejściu na emeryturę, zmogła Ją dopiero choroba.

Wiele koleżanek i kolegów, czynnych zawodowo terapeutów, może powiedzieć, że są uczniami Ireny Czajkowskiej. Ja również należę do tego grona.

 Odeszła od nas osoba zawsze serdeczna, lubiana i ceniona, wspaniały pedagog i wielki przyjaciel dzieci, którym poświęciła niemal wszystkie cenne lata swego aktywnego życia. Pozostanie w naszych sercach i w pamięci jako skromny i oddany przyjaciel.

Renata Czabaj

PS. Podpisuję się całym sercem pod słowami Renaty Czabaj. Chciałabym dodać, że  bardzo wysoko ceniłam nieustającą działalność Ireny na rzecz dzieci z dysleksją i ich nauczycieli. W 1975 roku, gdy przygotowywano rozporządzenie ministerialne nt. prawnego usankcjonowania działalności zespołów korekcyjno-kompensacyjnych na terenie szkół, Irena bardzo się w to zaangażowała, prosiła mnie o konsultację w tej sprawie. Na podkreślenie zasługuje nieustanna aktywność organizacyjna i dydaktyczna, której przejawem było organizowanie w ciągu roku jednej – dwóch konferencji szkoleniowych dla nauczycieli terapeutów wojewódzkich. Za każdym razem odbywały się one w innym ośrodku, organizowane na terenie działalności kolejnych terapeutów. Uważałam to za zaszczyt gdy Irena mówiła: „ Lubię gdy przyjeżdżasz na nasze konferencje, gdyż za każdym razem czegoś nowego się dowiaduję, czegoś nowego się uczę.”  Nie ważne było czy byłam wówczas tylko magistrem, doktorem czy profesorem. Była ciekawa świata i spragniona wiedzy.

Dziękuję Ci Ireno za to, czego ja się od Ciebie nauczyłam – byłaś jednym z wiodących pionierów polskiej terapii pedagogicznej i naszym przyjacielem.

Prof.zw. dr hab. Marta Bogdanowicz                                                                              

Wspomnienie o Irenie Czajkowskiej

W maju 2008 roku odeszła od nas po długiej i ciężkiej chorobie osoba wyjątkowa. Wychowawca, metodyk terapii pedagogicznej, dydaktyk, autorka poczytnych podręczników metodycznych, terapeuta praktyk, społecznik działający w strukturach Polskiego Towarzystwa Dysleksji – Irena Czajkowska.

Była inicjatorką powołania w Warszawie Oddziału Terenowego nr 1 Polskiego Towarzystwa Dysleksji i wieloletnią jego przewodniczącą. Funkcję tę sprawowała do czasu, kiedy ciężka choroba uniemożliwiła Jej dalszą pracę. W drugiej kadencji działalności PTD była także wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego.

Z wykształcenia  pedagog ze specjalizacją przedmiotową język polski oraz specjalizacją kierunkową pedagogika społeczna, od początku swej pracy zawodowej zajmowała się problemem trudności w nauce czytania i pisania u dzieci z normą intelektualną. Pracowała z dziećmi w domu dziecka, jako nauczyciel wychowawca w szkole podstawowej i w poradni  wychowawczo-zawodowej. Uczyła rodziców i nauczycieli, jak postępować z dzieckiem mającym wybiórcze trudności w nauce czytania i pisania.

W swoim życiorysie zawodowym zamieszczonym w numerze 13 Biuletynu Polskiego Towarzystwa Dysleksji, wydanym przez Warszawski Oddział PTD Nr 1 w roku 1999 szczegółowo opisała „swą wielką, zawodową przygodę” –  przygodę z dysleksją, którą rozpoczęła w roku 1973 jako nauczyciel akademicki w Instytucie  Kształcenia Nauczycieli, a po jego przekształceniu – w Centrum Doskonalenia Nauczycieli. To dzięki Jej aktywności w każdym województwie powołano wojewódzkich metodyków terapii pedagogicznej, których zadaniem była organizacja pomocy dzieciom z trudnościami w uczeniu się. Była animatorką ogólnopolskich konferencji, podczas których szkoliła się kadra metodyków terapii pedagogicznej i nauczycieli terapeutów. Przez wiele lat prowadziła zajęcia dydaktyczne z metodyki zajęć korekcyjno-kompensacyjnych na kursach i studiach terapii pedagogicznej i logopedii. Przygoda z dysleksją trwała nawet po przejściu na emeryturę, zmogła Ją dopiero choroba.

Wiele koleżanek i kolegów, czynnych zawodowo terapeutów, może powiedzieć, że są uczniami Ireny Czajkowskiej. Ja również należę do tego grona.

 Odeszła od nas osoba zawsze serdeczna, lubiana i ceniona, wspaniały pedagog i wielki przyjaciel dzieci, którym poświęciła niemal wszystkie cenne lata swego aktywnego życia. Pozostanie w naszych sercach i w pamięci jako skromny i oddany przyjaciel.

Renata Czabaj

PS. Podpisuję się całym sercem pod słowami Renaty Czabaj. Chciałabym dodać, że  bardzo wysoko ceniłam nieustającą działalność Ireny na rzecz dzieci z dysleksją i ich nauczycieli. W 1975 roku, gdy przygotowywano rozporządzenie ministerialne nt. prawnego usankcjonowania działalności zespołów korekcyjno-kompensacyjnych na terenie szkół, Irena bardzo się w to zaangażowała, prosiła mnie o konsultację w tej sprawie. Na podkreślenie zasługuje nieustanna aktywność organizacyjna i dydaktyczna, której przejawem było organizowanie w ciągu roku jednej – dwóch konferencji szkoleniowych dla nauczycieli terapeutów wojewódzkich. Za każdym razem odbywały się one w innym ośrodku, organizowane na terenie działalności kolejnych terapeutów. Uważałam to za zaszczyt gdy Irena mówiła: „ Lubię gdy przyjeżdżasz na nasze konferencje, gdyż za każdym razem czegoś nowego się dowiaduję, czegoś nowego się uczę.”  Nie ważne było czy byłam wówczas tylko magistrem, doktorem czy profesorem. Była ciekawa świata i spragniona wiedzy.

Dziękuję Ci Ireno za to, czego ja się od Ciebie nauczyłam – byłaś jednym z wiodących pionierów polskiej terapii pedagogicznej i naszym przyjacielem.

Prof.zw. dr hab. Marta Bogdanowicz